Флори, трейничак ва ҳавзҳои обкашӣ – ин унсурҳои муҳим дар системаи обкашии ҳар як хонаи замонавӣ ҳисобида мешаванд. Бинои осон, ки ба одамон кӯмак мекунад, маротиба ва миқдори обро, ки ба саҳни хона афтода, пешгирӣ мекунад, аҳамияти зиёд дорад. Барои ин, истифодаи сетюн ва қуттичаҳои обкашӣ, ки бо фарҳангҳои «трейни дренаж» шинос ҳастанд, имкон фароҳам меорад, ки оби бадро аз самти хона равон созем.
Дар эҳтиёҷот, қуттичаҳо бо тарҳу таркиби гуногун, аз қабили хӯлаи алюминӣ, пӯлод ва ё аслӣ сохта мешаванд. Онҳо на танҳо хусусиятҳои истифодаи самарабахшро таъмин мекунанд, балки услуби зебои муҳити атрофро низ тамоюл медиҳанд. Ин мизоҷонро ҷалб мекунад ва имрӯз вобаста ба талабот ва мавзӯъҳои зебо буда, баъзе гратонҳо хосияти зебои фалсафиро медиҳад.
Чизҳои муҳим, ки дар интихоби гратонҳо диққат кардан лозим аст, риояи стандартҳои экологӣ, назорати сифати об, устувор ва мосомо мебошад. Инчунин, мизоҷон бояд таъмин кунанд, ки гратон дар ҳар ҳолатъ танҳо барои таъмини функсионалӣ истифода шавад. Ба ғайр аз ин, интихоб кардани гратонҳо, ки дорои мулоимии изолятсионӣ ҳастанд, метавонад имкон диҳад, ки оби чоҳ нарм ва самарабахш гардад.
Дар тӯли бемории обу ҳаво, албатта, системаи дренажи бо сифати баланд буридани осон ва самарабахшо на танҳо бахшидашуда, балки дар ҳифзи муҳити зист низ хидмат мекунад. Интихоб ва ислоҳи дуруст, ки манзил ва кӯчадаро баробар мекунад, ба фазоҳои атрофи бехатари миллӣ кӯмак мекунад ва усулҳои зебоии тариқ намудани муҳитро пешкаши одамон созад.